Alsof we in een slechte film beland zijn en allemaal een rol daarin moeten spelen. Heel lang heb ik me zorgeloos gevoeld, alsof het een ver van je bed show is. Totdat de eerste Corona besmetting in Nederland een feit werd. Heel eerlijk; ook toen voelde ik het nog niet en ging het leven door zoals gewend. Dit breidde zich heel snel uit, er werd gesproken over Lock Down. En toen, die ene zondag, de horeca moest zijn deuren sluiten.
DIT IS MENENS.
Op dat moment ging bij mij ook de telefoon en kwamen de eerste mailtjes binnen.
Is de salon nog open?
Gaan de afspraken gewoon door?
Ik ben verkouden mag ik toch komen?
Ja de salon was nog open voor behandelingen, maar nee bent u verkouden dan mag u niet komen.
De twijfel begint toe te slaan, hoe kan het zijn dat ik mijn salon open mag houden voor behandelingen maar de regel van 1,5 meter niet in acht kan nemen? Ik blijf doorwerken, dat is immers wanneer ik het beste op mijn gemak ben, de angst om niet meer te kunnen werken slaat langzaamaan toe, maar de twijfel blijft. Moet ik de verantwoordelijkheid nemen voor mijn klanten maar ook voor mezelf? En wat mogen wij kappers?
Maandag 16 Maart wordt het advies vanuit het ANKO (kappersbond) uitgegeven dat het beter is salons te sluiten. ADVIES dus geen REGEL. Wederom twijfel….
Dinsdag 17 Maart; Advies ingetrokken, kapsalons mogen open blijven mits de maatregelen van het RIVM nagestreefd worden, NATUURLIJK! Ook volgt er een lijstje met strengere maatregelen vanuit het ANKO. Ik krijg last van mijn geweten, maar blijf aan het werk.
Maandag 23 maart is een volgeplande ochtend, ik open mijn salon, maar voel me hier niet goed bij. De klanten komen en ik spreek mijn twijfel uit, in de hoop dat zij mij een antwoord zullen geven. Dat is natuurlijk oneerlijk (maar wel makkelijk).
Het voelt zo onverantwoord, maar ook in deze situatie wil ik dienstbaar blijven voor de lieve mensen die mijn salon bezoeken. Ik besluit ‘s middags een wandeling te maken en mijn gedachten op orde te brengen en verplicht mezelf om bij thuiskomst een beslissing te maken.
Salon Gesloten
Ik voel me droevig, maar opgelucht. Ook ik wil natuurlijk bijdragen aan een gezonde wereld, we hebben het over mensenlevens, maar waarom was deze keuze dan toch zo moeilijk? Het juiste antwoord daarop heb ik nog steeds niet gevonden.
Dat mijn beslissing juist was, werd die avond bevestigd door Mark Rutte. Diepe zucht, ik heb het goed gedaan! Nu ben ik thuis, ik moet mijn angst aangaan, probeer dagelijks bezig te zijn met de salon, up to date te blijven, mensen te helpen waar nodig. Maar vooral probeer ik er ook wat van te maken. Dingen te doen die lang zijn blijven liggen. Aandacht voor man en hond, maar ook (nooit gedacht dat “hardop te zeggen”) aandacht voor mezelf! En dat gun ik jullie ook..
Probeer er in deze onwerkelijke, moeilijke wereld wat van te maken, wees lief voor een ander maar ook zeker voor jezelf.
Blijf gezond
“we have to beat this battle together”
Mandy
